Ik had heel de zwangerschap en ook ervoor al een heel beval plan, tuurlijk loopt het altijd anders dan verwacht maar toch, a girl can dream.
Mijn zwangerschap was vreselijk vermoeiend, vanaf de 10e werk al bekkeninstabiliteit, met 15 weken kreeg ik een navelbreuk en als kers op de taart een baarmoederverzakking.
Note: een baarmoederverzakking is dus letterlijk dat je baarmoeder zo laag zit, in mijn geval 3e graads, dat je baarmoedermond een stukje uit je vagina steekt. De eerste keer dat ik dit voelde dacht ik dat ik een vroeggeboorte had en het de baby was, kan je het je voorstellen?
Toen ik aan het eind liep kon ik echt niks meer, ik voelde me super schuldig tegenover Sophia, de oudste. Ik kon alleen nog maar als een aangespoelde walrus op de bank liggen.
Met 40 weken zwangerschap ging het mis, ‘ s avonds kreeg vreselijke pijn in mijn rechter zij, de vk kwam langs en dacht dat ik of weeën had óf een nierbekkenontsteking... Dus op naar het ziekenhuis, toen vertelde de gynaecoloog mij dat ik een flinke baby in mijn buik heb en mijn lichaam dat niet meer aankon, mijn ribben waren zwaargekneusd en ze duwde constant op mijn longen en vaten waardoor ik geen lucht kreeg. Ik moest overnachten in het ziekenhuis en kreeg een morfine spuit om te kunnen slapen. Aangezien ik nog niet eens een paracetamol had geslikt omdat ik niet wilde dat mijn baby ook maar iets ongezonds binnenkreeg (beetje overdreven I know) was ik hier heel erg bang voor maar ik moest nu echt even voor mijzelf kiezen.
Dus na een paniekaanval kreeg ik, op eigen verzoek, de halve dosis. Dit was héérlijk eindelijk even geen pijn. Na een nacht te hebben geslapen, met mijn man naast me (stiekem, want hij moest van de verpleegster naar huis) zei ik tegen hem dat ik een keizersnede wilde, ik kon echt niet meer. Toen hebben ze besproken dat ze mijn vliezen gingen breken om te kijken wat er zou gebeuren, als het na 3 uur niet opgang kwam zouden ze me weeënopwekkers gaan geven. Na een heerlijke bak havermout en een kop koffie en een banaan dacht ik, ik kan dit gewoon!
precies 1 minuut na het doorprikken kwamen mijn weeën meteen goed op gang, yes! Ik heb gelukkig toch nog de weeën in bad kunnen opvangen wat ik heel graag wilde, na 3 uurtjes weeën opvangen met mijn ogen dicht mocht ik persen en na 5 minuten persen was mijn baby daar dan eindelijk en mijn pijn verdween als sneeuw voor de zon. Lilly was erg blauw waar ik zelf van schrok (te zien op de tweede foto) want ze had nog even vast gezeten toen haar hoofdje er al uit was, mijn persweeën hielden ineens op, achteraf was dit waarschijnlijk omdat ik voelde dat mijn stuit wéér brak, net als de eerste keer.
maar gelukkig was het vastzitten maar heel eventjes. Ik heb de hele kraamweek alles zelf gedaan, dit wilde ik graag en ik voelde me helemaal super. Lilly huilde amper en dronk heel erg goed. Na 2 weken veranderde dit drastisch en bleef ons lieve kleine meisje maar huilen we zijn de eerste maanden naar de osteopaat gegaan omdat ze erge last had van haar nek en schouder, waarschijnlijk door de snelle bevalling...
Dan komt mijn onzekerheid en schuldgevoel om de hoek kijken en blijven deze vragen aan mij knagen:
misschien had ze wel veel langer willen blijven zitten?
Waarom was ik nou zo egoïstisch en liet ik haar niet uit haar zelf komen? Alleen maar omdat ik pijn had.
Ze is heel erg aanhankelijk en huilt veel, komt dat dat daardoor?
Hoe was het gelopen als we haar de tijd hadden gegeven om uit zich zelf te laten komen?
Ik denk dat dit heel herkenbaar is voor iedereen, vooral kwetsbare net bevallen moeders. ik denk dat we het moeten los laten, je weet gewoonweg niet wat er anders was gebeurd of hoe. je kan het toch niet terug draaien.
Reactie plaatsen
Reacties