BLOGS

Sophia werd geboren toen ik net 22 jaar oud was, ik zei in mijn zwangerschap dat ik haar 9 maanden borstvoeding zou gaan geven, want 9 maanden op/9 maanden af... Zal ik wel ergens hebben gelezen en dat stond mij aan.

Naar aanleiding van mijn post gister op instagram stromen de vragen binnen van kersverse moeders. Ook al ben ik nu 8 jaar ervaren, helaas kan ik je nu aan het begin van deze blog al verklappen dat ik je dé tips niet kan gaan geven. Mede doordat alle baby’s verschillend zijn en zo dus ook alle moeders. Wat voor mij prima werkt kan voor jou averechts gaan. Eigenlijk is de hoofd vraag ‘hoe doe jij dat nou?’ En daar wil ik hier verder over vertellen, maar dat betekend niet dat ik zeg dat dit moet of zo hoort. Dit is in mijn situatie de beste methode.

Toen Sophia 1 jaar oud was waren we op een verjaardag en iemand vroeg toen aan mij: wat vind jij nou van mensen die niet vaccineren? Ik zei meteen volmondig: belachelijk! Ze brengen onze kinderen in gevaar! Voor wat? Geloofsovertuiging? Onacceptabel!!!

Het was een snikhete lente, waarbij ik helemaal klaar was om onze baby te verwelkomen, ik was 5 dagen ‘overtijd’ mijn voeten waren zo groot als die van een zeekoe en ik was 22 kg zwaarder.

Nu ik al bijna 8 jaar moeder ben heb ik veel verschillende dingen geprobeerd, de een vreemder en onhandiger dan de ander haha! maar waar ik nog steeds trots op ben, waarvan ik eigenlijk dacht dat iedereen het op deze manier deed, maar elke keer als ik dit iemand vertel zeggen ze; hè wat een goed idee! en nooit nooit van gehoord, dit verbaasde mij zo! dus ga ik het jullie hier ook vertellen.

Morgen is Amélie alweer 6 maanden oud, wat ging dat snel! Ongelofelijk. Als je denkt dat een tweede kindje al veel sneller gaat.... nr 3 is niet bij te houden. 

Zwanger! Ik was écht zwanger, met kloppend hartje en al. Wat zou je je dan blij en gelukkig moeten voelen na al die ellende.... niets was minder waar, Ik was doodsbang, verdoofd. Ik kon mij niet bedenken dat er een vruchtje in mijn baarmoeder groeide, elke keer als ik naar het toilet ging was ik als de dood dat het mis zou gaan, ik was niet eens blij als ik geen bloed zag, maar meer verbaasd. De miskramen hadden zo een inpakt op mij gemaakt en dat merkte ik nu pas. Ik voelde me ook nog eens vreselijk schuldig want ja je MOET toch blij zijn?! Ook als ik misselijk was durfde ik dat niet te vertellen ‘want dit wilde jij toch, zeur dan ook niet' zei ik tegen mijzelf.

Daar was ze dan, Amélie. Toen ik zwanger was dacht ik; peanuts! Als de baby er is weet ik ALLES want ik heb er toch al twee?! 

39.5 weken zwanger— hélemaal op. Klaar. 

Wij wilden altijd graag 2 kinderen. Dit hadden we en waren hier heel gelukkig mee. Als iemand vroeg: 'Wil je nog een derde?', lachten we dit hard weg, want dat wilden wij écht niet! 

Dit ben ik: